Reisverslag 1

REISVERSLAG 1

Eindelijk een update van mijn eerste week in Nepal!

Donderdag ochtend, de dag na koningsdag, vertrok ik van Amsterdam via Muscat (Oman) naar Katmandu, de hoofdstad van Nepal. Na een dikke knuffel en nadat mijn ouders me uitgezwaaid hadden ging eindelijk het avontuur beginnen; op naar Nepal, Vietnam en Cambodja! Mijn eerste lange vlucht en bezoek buiten Europa! Met alle moed stapte ik het vliegtuig in en boven alle verwachtingen in, kan ik zeggen det ik mijn vliegangst volledig heb overwonnen! Haha Een prachtige vlucht, waarbij het Himalaya gebergte boven de wolken uitstak en ons een soort van welkom heette in Nepal! Iets wat mij nog lang zal bijblijven!

-DE AANKOMST-
Vanaf het vliegveld in Kathmandu werd ik door twee mannen opgepikt die heel enthousiast met hun bordje 'Project Abroad' naar me stonden te zwaaien. Nog een beetje onhandig en vermoeid van mijn vlucht probeerde ik zo snel mogelijk, met mijn bagage hun kant op te komen. Uiterst vriendelijk werd mij verteld wat mij die dag stond te wachten. Mijn eerste waarnemingen waren de dikke laag smog en stof die boven de stad hingen, de krioelende auto's en vele motoren die op gevoel met/of zonder regels langs elkaar heen reden of dit in ieder geval probeerden. Opvallend was dat ik in mijn eerste half uur in Nepal gelijk de gevolgen kon zien van de aardbeving. Het vele puin langs de kant van de weg, de werkzaamheden die gaande waren aan het herbouwen van de huizen en soms enkele kavels waarvan de huizen volledig waren weggevaagd. Precies een jaar later, na een aardbeving van 7,8 op de schaal van Richter werd gelijk duidelijk dat men hard bezig was om weer wat van de samenleving te maken.

-HOTEL PRINCE-
De eerste paar dagen verbleef ik in Hotel Prince, waarna ik vervolgens over werd geplaatst naar mijn gastgezin. Deze paar dagen voelden aan als het Paradijs op Aarde; een relatief lux hotel voor Nepalese begrippen, waar we beschikten over wifi, konden eten zoveel en wanneer we wilden, een heerlijk overdekt terras hadden waar iedereen in was voor een spontaan praatje, slenterend door de stad konden wandelen en uiteraard bij het overheerlijke eten konden wegdromen in een goed boek.

In alle sloomheid, de weg verkennend en de omgeving in me opnemend ging ik op pad naar de 'Monkey tempel'. Op ongeveer een half uurtje loopafstand, langs de vele kraampjes, stoffige en slingerende wegen, met een temperatuurtje van 32 graden mocht ik dan z'n twee- à driehonderdend trappen beklimmen. Gelukkig werd deze tocht beloond met een onvoorstelbaar mooi uitzicht over de stad. Een overvolle stad, zonder enige stedenbouwkundige structuur waar iedereen zijn dagelijkse taken deed om aan geld te komen, zichzelf van voedsel voorzag en de kinderen vermaakte of naar school bracht.
'The garden of Dreams' was mijn tweede sightseeing in Nepal. Een serene groene (!) tuin met prachtige bouwwerken; tempels afkomstig uit de jaren '20 die waren geïnspireerd op de Engelse architectuur. Een plek waar ik al zittend heerlijk de mensen in me op nam, van de bloemen genoot en mijn eerste waarneming opschreef in mijn reisdagboek. De 'Garden of Dreams' bleek dan ook de ideale romantische plek te zijn waarmee je op je 16e je Nepalese vriendje of vriendinnetje mee op date nam.

-DE PARADOX VAN NEPAL-
Om van de love story 'Eat, pray and love' terug te keren naar de werkelijkheid, werd mij de tweede dag uiterst duidelijk wat de gevolgen zijn en waren van de aardbeving en de situatie waarin het land nu verkeerde. Zo vertelde een van onze coördinators dat het gebouw naast ons hotel, tijdens de aardbeving 12 mensen waren omgekomen. Iets wat mij behoorlijk raakte aangezien het letterlijk zo dicht bij kwam. Statisch gezien is het dan vrijwel onmogelijk dat ik gedurende mijn verblijf geen aardbeving zal meemaken. (Opm.; het hotel en het huis waar we nu verblijven zijn door de overheid goed gekeurde gebouwen). Het bizarre is dat dat de mensen, vooral in het centrum, hun huizen herbouwen zoals ze zich herinneren hoe het eruit zag en daarbij geen enkele extra preventieve of aardbevingsbestendige maatregelen treffen. Uiteraard met alle gevolgen van dien...
Een andere paradox van Nepal is de manier waarop ze omgingen met de bagage op het vliegveld tijdens de 'civil-crisis' (waarmee het gelukkig nu meevalt). Doordat de grens met India werd gesloten werd het onmogelijk om brandstof te importeren. De prijzen liepen op tot 7 à 8 maal de normale prijs. Files van 7 km door de stad tot aan het tankstation waren daarbij geen ondenkbare situatie. Gedurende deze periode 'dropten' of 'verloren' de Nepalese vliegtuigen dan ook bewust veel bagage van de passagiers in andere landen waaronder Turkije. Zodat op een later tijdstip, via een andere route of maatschappij de bagage meegenomen kon worden en op de juiste plek kon worden teruggebracht. Zo alleen om brandstof te kunnen besparen. Één op de zes vrijwilligers was hiervan de dupe, maar zoals dat in Nepal gaat, van al deze gevallen is er niet een keer bagage definitief verloren gegaan!

-HOST FAMILY-
Van drie heerlijke dagen in hotel Prince op naar het gastgezin waar ik de komende zes weken verblijf. Samen met een andere vrijwilliger vertrekken we samen met de taxi chauffeur en een andere coördinator van de hoofdstad naar een iets verder gelegen buurt 'Lalitpur'. Deze buurt is een stuk ruimer opgezet en daardoor ook een stuk veiliger. Op dit moment wordt er gemiddeld één op de zes huizen (op)nieuw gebouwd en iets meer dan de helft is al gerestaureerd of intact gebleven. Het huis waar wij verblijven is als erg lux te omschrijven. Bij aankomst worden we warm en zeer hartelijk ontvangen door onze 'Host mom'. Samen met haar man, twee zonen (5 en 2 jaar) en haar schoonouders wonen ze in een ruime vrijstaande woning. De tweede verdieping is ingericht voor de vrijwilligers waar ik met twee meiden, uit the UK en Australië, woon. De aanwezigheid van de spontane moeder en de twee meiden maakt het dat we het meer dan gezellig hebben. Twee maal per dag wordt er voor ons eten gemaakt, 's morgen 'beaten rice with fruit' en 's avond 'Dahl Bat'; rijst met een linzensoepje en groenten. En zoals de Nepalezen zijn, wordt er altijd gezorgd dat we niks tekort krijgen. Als een grote familie zitten we met zijn allen op de grond rondom de tafel heerlijk te avondmaaltje op te peuzelen.

-DE SCHOOL-
De school is gelegen op z'n twintig minuten loopafstand van onze host family. Half klimmend en strompelend over de smalle paadjes maakt het tot een goede workout in de morgen en namiddag. De school bestaat uit een aantal lage gebouwtjes met een nogal stoffig schoolplein. Het is te vergelijken met een manage waarbij de paardenstallen de klaslokalen zijn. Om over de hygiëne maar te zwijgen.. De grootte van de klassen variëren van 12 tot 21 leerlingen met de leeftijd van 4 tot 16 jaar. Samen met een van mijn huisgenoten zijn we verantwoordelijk voor de klassen met de leeftijd tussen 4 en 11 jaar (klas I, III en IV). Soms met een Nepalese docent erbij en soms met z'n tweeën, wat het behoorlijk moeilijk maakt. Kinderen die je uittesten, schreeuwen, springen en doen en laten waar ze zin in hebben. Iedere dag waarbij we ze zien wennen ze meer aan onze regels. Gelukkig hebben we naast de jongste groepen ook een klas van 10/11 jarigen. Die bijna weer te lief en verlegen zijn om uitgebreid te spreken. Dit maakt dat we erg flexibel moeten zijn en van dag tot dag een lesprogramma maken met een ander onderwerp. Beetje bij beetje vogelen we uit op welke manier we de kinderen zo goed mogelijk kunnen bezighouden, van liedjes zingen met de jongsten en wat grammatica met de oudsten. Aan het eind van de dag zijn we dan ook compleet gesloopt en zijn we blij als we om half 9 ons avondeten krijgen en ons bedje in kunnen kruipen. Naast het feit dat het soms erg vermoeiend is, is soms ook hartverwarmend hoe de docenten continu een oogje in het zeil houden, zowel bij de kinderen als wel bij ons. Indien er wat is kunnen we gelijk bij hun terecht.

Alleen al deze eerste week is een ervaring op zich, waarbij we iedere dag weer vol verassingen komen te staan. Gelukkig geniet ik van veel dingen en is het fijn om 's avonds samen met de andere twee vrijwilligers even bij te kletsen. Zoekend op onze speciale app wanneer we voor enkele uren water en stroom hebben en als we geluk hebben een beetje wifi! Vandaar dat het even duurde voordat ik deze update kon geven! :)

Tot snel weer!

Liefs, Annemiek